| « عید مبعث برهمگان مبارک | پاداش صابران » |
اواسط دهه هفتاد بود. در ستاد تفحص مهران در غرب کشور فعالیت داشتیم. عصربود که یکی از رفقای قدیمی تماس گرفت. او اهل همدان بود. اما از کرمانشاه زنگ می زد.
گفت: بلیط گرفته ام. انشاءالله تا غروب به شما ملحق می شوم. ما هم منتظربودیم. نماز مغرب را خواندیم. شام را هم خوردیم اما از دوست ما خبری نشد. ناراحت بودیم. جاده های مرزی در طول شب رفت و آمد کمتری داشت. نکند در جاده بلایی بر سرشان آمده.
اواخرشب با خستگی زیاد و نگرانی خوابیدیم. هنوز چشمان ما گرم نشده بود. یکدفعه با فریاد یکی از بچه ها ازجا پریدیم!
خواب دیده بود. مرتب با تعجب به اطراف نگاه می کرد. پرسیدم: چی شده!؟ گفت: کجارفتند؟! بعد ادامه داد: الان چند تا جوان خوش سیما اینجا بودند. از داخل اتاق معراج بیرون آمدند و سلام کردند. بعد گفتند: نگران دوست همدانی نباشید الان می رسد.بعد گفتند: تأخیر او به خاطر نماز اول وقت بوده. سلام شهدا را به او برسانید. بعد هم به سمت اتاق معراج برگشتند.
اتاق معراج محلی بود که شهدا را داخل آن نگه می داشتیم تا به ستاد ارسال نمائیم. باهم به معراج رفتیم. پیکرهای چند شهید که بیشتر آنان گمنام بودند کنار اتاق بود. چند لحظه ای نگذشته بود که دوست ما از راه رسید. از اینکه همه منتظرش بودیم تعجب کرد.
همگی از او یک سؤال داشتیم، نماز مغرب را کجا و چگونه خواندی؟! او هم گفت: با راننده اتوبوس صحبت کردم. گفت: برای نماز اول وقت نگه دارد اما او قبول نکرد. من هم گفتم: نگه دار پیاده می شوم!
کنار جاده نمازم را اول وقت خواندم. بعد هرچه معطل شدم هیچ وسیله ای نبود. تا اینکه چند ساعت بعد شخصی مرا سوار کرد و آمدم.
البته این دوست ما همیشه اینگونه بود در همه کارها، حتی زمانی که در اوج کاربودیم با شنیدن صدای اذان کار را قطع می کرد و به نماز می ایستاد. همه را هم به نماز تشویق می کرد.
حدیث زیبایی را نیز برای ما نقل می کرد: وقتی بنده ای بدون توجه، درخارج وقت و سریع نماز می خواند خداوند به فرشتگان می گوید: به این بنده ام بنگرید! گویی فکر می کند برآوردن حوائج و نیازهایش به وسیله کسی جز من است!؟
آیا او نمی داند حل مشکلات و برآوردن حاجاتش به دست من است!؟( اصول کافی ج3 ص269)
منیع: شهید گمنام:72 روایت از شهدای گمنام جاوید الأثر، کاری از گروه فرهنگی شهید ابراهیم هادی.
موضوعات: متفرقه
فرم در حال بارگذاری ...
