tayyeb

هنگامی که راز و نیاز و مناجات ائمه معصومین را می خوانیم و در آن اندیشه می کنیم، عرق شرم بر جبینمان جاری می شود! آن هنگام که امام سجاد(ع) با دستی به آسمان، چشمی گریان و صدایی از شدّت انابه چنان عرضه می دارند، زبانم را یارای آن نیست که بگویم ما باید چه کنیم!
« اینک این منم، ای پروردگار من؛ به درگاه تو! این منم، کسی که گناهان، پشتش را سنگین کرده است! این منم، کسی که عمرش را با گناهان به سر آورده! و من کسی هستم که از روی نادانیش تو را نافرمانی نموده، حال آنکه این گستاخی بر تو روا نبود!
معبودا! من آنم که گناهان بیش تر و کردارم زشت تر، و رفتارم پست تر و شنیع تر و در پیمودن راه باطل بی باک تر و هنگام اطاعت و بندگیت، کم هشیارتر و در برابر هشدارها و تهدیدهایت، آگاهی و مراقبتم کمتر از این حدّ بوده که زشتی هایم را برایت بشمارم یا توانایی یادآوری و بیان گناهان را داشته باشم!!

معبود من! اگر چندان بگریم که مژگانم فرو ریزد، و چندان زاری کنم تا از هق هقِ گریه هایم صدایم بندآید، در پیشگاهت به عبادت بایستم که پاهایم ورم نماید، و چندان پیش تو رکوع کرده، کمرخم کنم تا استخوانهای پشتم به درآید، و چندان به سجده روم تا چشمهایم از چشمخانه بیرون شود، و تمام ِ عمر، خاکِ زمین خورم و پیوسته تا واپسین روز، آب خاکستر بنوشم، و در این میان پیوسته نام تو ا به زبان آورم، و از خجلت و شرم تو هرگز سر به آسمان بلند نکنم، باز هم سزاوار نخواهم بود تا یک گناه از گناهم را ببخشایی!»

منبع: شب های بی قراری، سید محمد بنی هاشمی، ص 26.